نبودنت بهترین بهانه است برای اشک ریختن  ولی کاش بودی تا اشکهایم از شوق دیدارت سرازیر میشد ... کاش بودی و دستهای مهربانت مرهم همه دلتنگیها و نبودنهایت میشد ... کاش بودی تا سر به روی شانه های مهربانت می گذاشتم و دردهایم را به گوش تو میرساندم... بدون تو عاشقی برایم عذاب است میدانم که نمیدانی بعد از تو دیگر قلبی برای عاشق شدن ندارم... کاش میدانستی که چقدر دوستت دارم و بیش از عشق بر تو عاشقم... میدانی که اگر از کنارم بروی لحظه های زندگی برایم پر از درد و عذاب  میشود میدانم که نمیدانی بدون تو دیگربهانه ای نیست برای ادامه ی زندگی جزانتظار آمدنت ...

 

بسان مرغکی آواره ای غم به دشت سینه من پر گشودی به سقف کلبه ویرانه دل گرفتی آشیان آنجا غنودی بگو ای غم سرایی جز دل من چنین مخروبه آیا دیده بودی ؟ تو که ماوا در این ویرانه کردی ز صاحبخانه اش پرسیده بودی؟ مرو ای غم که بی تو این دل من چو فانوسی شکسته سوت و کور است مرا بی همزبان مگذار مگذر که با شادی رهم بس دور دور است ...